Ήταν το πρώτο θύμα της ΕΟΚΑ Β΄. Η στυγερή αυτή δολοφονία, στις 3 Μαρτίου 1972, αποτέλεσε το προίμιο του εγκλήματος εις βάρος ολόκληρης της Κύπρου. Οι δολοφόνοι δεν δίστασαν να πατήσουν τη σκανδάλη στον ιερό χώρο της Μητρόπολης στη Λεμεσό, σηματοδοτώντας έτσι μια αιματηρή δράση χωρίς φραγμούς και αναστολές.
Ο Θεόδωρος Ποντίκης γεννήθηκε στο χωριό Άλωνα της Πιτσιλιάς στις 19.7.1944. Οι γονείς του, Χαράλαμπος και Χαραλαμπία Ποντίκη, είχαν άλλα έξι αγόρια. Ο Θεόδωρος ήταν ο μικρότερος. Αποφοίτησε από το Εμπορικό Γυμνάσιο Αγρού το 1962. Εργάστηκε ως γραφέας σε εμπορικό οίκο, μέχρι που κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά, όπου υπηρέτησε από τις 10.7.1964 μέχρι τις 15.1.1966.
Στις τάξεις της Αστυνομίας εντάχθηκε στις 9.2.1966. Κατά τα έξι έτη της υπηρεσίας του εργάσθηκε στο Αρχηγείο Αστυνομίας στη Λευκωσία και στις Αστυνομικές Διευθύνσεις Μόρφου και Λεμεσού. Παντρεύτηκε την Έρση Ποντίκη στις 26.10.1969 και στις 18.9.1970 απέκτησαν το μοναδικό τους παιδί, τον Χάρη Ποντίκη.
Ο Θεόδωρος πυροβολήθηκε από ενόπλους της παράνομης οργάνωσης ΕΟΚΑ Β’ έξω από τη Μητρόπολη στη Λεμεσό, στις 3 Μαρτίου 1972, ενώ βρισκόταν σε εντεταλμένη υπηρεσία για να προστατεύσει μαζί με άλλους αστυνομικούς, δύο από τους τρεις Μητροπολίτες, οι οποίοι είχαν «καθαιρέσει» τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και απειλούνταν από οργισμένο πλήθος, το οποίο είχε περικυκλώσει τη Μητρόπολη. Πέντε μέρες χαροπάλευε, προτού υποκύψει τελικά στα τραύματά του, στις 8 Μαρτίου 1972.
Ο Μητροπολίτης Κιτίου Άνθιμος κράτησε το στόμα του ερμητικά κλειστό, ενώ ήξερε πολύ καλά τα ονόματα των ενόπλων της ΕΟΚΑ Β΄ που βρίσκονταν για αρκετές μέρες στη Μητρόπολη, δήθεν για να προστατεύσουν αυτόν και τον Μητροπολίτη Πάφου Γεννάδιο. Ενώ, σύμφωνα με εφημερίδες της εποχής, φάνηκε ταραγμένος ο Κιτίου από την απόφαση της Ιεράς Συνόδου να φρουρείται από αστυνομικούς του κράτους, δεν φάνηκε να ταράζεται καθόλου για τον άδικο χαμό του Θεόδωρου Ποντίκη από εγκληματίες, ενώ ο ίδιος είχε επιτρέψει να χρησιμοποιούν ένοπλοι τον χώρο της Ιεράς Μητρόπολης.
Η δολοφονία του Ποντίκη ήταν απόρροια της ταραγμένης πολιτικά περιόδου του 1972. Συγκεκριμένα, τον Φεβρουάριο είχε μόλις αποτραπεί σχέδιο πραξικοπήματος κατά του Προέδρου Μακαρίου, χάρις στις λαϊκές κινητοποιήσεις. Πλήθος κόσμου, με την υποστήριξη κομμάτων, σωματείων και οργανώσεων, ξεχύνονταν στους δρόμους με ισχυρό το αίσθημα της ενότητας και με αγωνιστικό φρόνημα, στηρίζοντας τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και τη Δημοκρατία.
Μετά τον θάνατο του Θεόδωρου Ποντίκη, η γυναίκα του Έρση Ποντίκη μάζεψε όσο κουράγιο της απέμεινε για να μεγαλώσει το δίχρονο παιδάκι της και εντάχθηκε στο Αστυνομικό Σώμα, μετακομίζοντας στη Λευκωσία. Κατά το πραξικόπημα η Έρση Ποντίκη παύθηκε από τους πραξικοπηματίες και επαναπροσλήφθηκε αργότερα. Η Έρση, απογοητευμένη και πικραμένη από αυτό τον τόπο, έφυγε το 1975 μαζί με το παιδί της, στην Αυστραλία, όπου συνέχισαν να ζουν μόνιμα.
Αξιοσημείωτο είναι ότι η Έρση και το παιδί της, ο Χάρης, ουδενός ωφελήματος, οικονομικού ή άλλου, έτυχαν, όπως προνοούσαν τα (σχετικά νομοθετήματα. Ο Θεόδωρος Ποντίκης δεν ήταν δηλωμένος ως πεσών εν ώρα υπηρεσίας και δεν μπορεί να υπάρξει τέτοια δήλωση θανόντος εν υπηρεσία, διότι έπρεπε οι σχετικές ενέργειες να είχαν γίνει μέχρι το 1988. Η απουσία όμως της συζύγου του Θ. Ποντίκη και του γιου του από την Κύπρο δεν τους έδωσαν περιθώριο να ενεργήσουν προς αυτή την κατεύθυνση… Έτσι, με αυτή την περιοριστική διάταξη, το παιδί του Θεόδωρου Ποντίκη δεν έχει το δικαίωμα να δηλωθεί επίσημα ως παιδί πεσόντος.
Η Έρση Ποντίκη απεβίωσε τον Απρίλιο του 2003 και κηδεύτηκε στην Αυστραλία.