Ο Ανδρέας Παπαδόπουλος, τον οποίο συγγενείς και φίλοι φώναζαν Άντη- και έτσι είναι γνωστός στους περισσότερους- δολοφονήθηκε από κτύπημα, πισώπλατα και ύπουλα. Παρόλο που ο δράστης είναι γνωστός και υπήρχαν αυτόπτες μάρτυρες, εντούτοις μέχρι σήμερα δεν προσήχθη σε δικαστήριο και δεν καταδικάστηκε για το έγκλημα.
Ο Ανδρέας Παπαδόπουλος ήταν το δεύτερο παιδί στην οικογένειά του. Είχε δύο αδελφές. Από μικρός έτρεφε αγάπη για τη μουσική και έμαθε να παίζει μπουζούκι. Αφού φοίτησε στο Α΄ Δημοτικό Σχολείο Πάφου, αποφοίτησε από το Λιασίδειο Γυμνάσιο. Υπηρέτησε στις Καταδρομές στον βαθμό του ανθυπολοχαγού. Αφού κατατάγηκε στο Ειδικό Εφεδρικό Σώμα της Αστυνομίας, στη συνέχεια μεταπήδησε στις τάξεις της Αστυνομίας και μετατέθηκε στην Πάφο. Υπηρέτησε σε διάφορες περιοχές της επαρχίας, ειδικότερα στην Τσάδα και την Πέγεια.
Ενόσω υπηρετούσε στο Εφεδρικό Σώμα, ο Ανδρέας Παπαδόπουλος συμμετείχε σε επιχειρήσεις για την καταστολή της τρομοκρατικής δράσης της ΕΟΚΑ Β΄. Σύμφωνα με τη μαρτυρία συναδέλφων του, ο Ανδρέας Παπαδόπουλος συμμετείχε ενεργά στην αποτροπή της επιθετικής ενέργειας της ΕΟΚΑ Β΄ στον Αστυνομικό Σταθμό Κοφίνου.
Κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του στην Πέγεια, ο Ανδρέας Παπαδόπουλος βρέθηκε τη μέρα του πραξικοπήματος στην Πάφο, όπου παρακολουθούσε μαθήματα, με σκοπό να μονιμοποιηθεί στο Αστυνομικό σώμα. Με την έκκληση του Μακαρίου προς τον λαό «προβάλετε παντοιοτρόπως αντίστασιν», ο Ανδρέας Παπαδόπουλος προσέτρεξε στη Μητρόπολη, όπου οργανώνονταν ομάδες για να προβάλουν αντίσταση στο πραξικόπημα. Με ομάδα αντιστασιακών της Ένωσης Αγωνιστών Πάφου, ο Α. Παπαδόπουλος μετέβη στη Λεμεσό, όπου συμμετείχε σε σκληρές μάχες για την απόκρουση του πραξικοπήματος και στις οποίες πρωτοστατούσε ο αξιωματικός, Δημήτρης Κωνσταντινίδης.
Την επόμενη μέρα το πρωί, 16 Ιουλίου 1974, όταν πια διαφάνηκε ότι οι πραξικοπηματίες είχαν καταφέρει να θέσουν υπό τον έλεγχό τους την πόλη, ο Ανδρέας Παπαδόπουλος, μαζί με άλλους αντιστασιακούς, αποφάσισαν να επιστρέψουν στην Πάφο, η οποία ήταν ακόμη ελεύθερη. Ωστόσο στην πορεία έπεσαν σε ενέδρα των πραξικοπηματιών, μεταξύ των οποίων και μέλη της ΕΟΚΑ Β΄.
Οχυρωμένοι στο σχολείο Ζακακίου άρχισαν να πυροβολούν εναντίον των αντιστασιακών. Ο Ανδρέας Παπαδόπουλος μαζί με ένα πολίτη αντιστασιακό, τον Νίκο Αχιλλέως, έτρεξαν και μπήκαν σε ένα σπίτι για να καλυφθούν. Εκεί συνάντησαν ένα άλλο άτομο, άγνωστό τους, το οποίο τους υπέδειξε να μη φοβούνται, γιατί είναι και ο ίδιος μακαριακός.
Οι δύο αντιστασιακοί τον εμπιστεύθηκαν, αλλά όταν ο Άντης Παπαδόπουλος γύρισε προς το παράθυρο για να πάρει θέση μάχης, ο άγνωστος άνδρας τον γάζωσε πισώπλατα με μια ριπή του αυτομάτου όπλου, το οποίο κρατούσε. Ο Νίκος Αχιλλέως έστρεψε το όπλο προς το μέρος του, αλλά για κακή του τύχη, το όπλο έπαθε εμπλοκή. Τότε όρμησε πάνω στον δολοφόνο, τον έριξε κάτω κι αφού πάλεψαν για αρκετή ώρα, ο Νίκος Αχιλλέως κατάφερε σοβαρά κτυπήματα στον δολοφόνο του Α. Παπαδόπουλου, ακόμη και με σπασμένα γυαλιά.
Βλέποντας τον δολοφόνο σε μια λίμνη αίματος, ο Νίκος Αχιλλέως νόμισε ότι ήταν νεκρός. Σε λίγο, στην οικία εισήλθαν και άλλοι αντιστασιακοί, με επικεφαλής τον λοχία Χαμπή Παχίτη, οι οποίοι επίσης αποκόμισαν την εντύπωση ότι ο άγνωστος άντρας ήταν νεκρός. Δεδομένου ότι είχαν περικυκλωθεί από τους πραξικοπηματίες και η μάχη ήταν άνιση, η ομάδα των αντιστασιακών αναγκάστηκε να παραδοθεί. Όλοι μεταφέρθηκαν στην Πάφο, ενώ η σορός του Α. Παπαδόπουλου παραδόθηκε στο Νοσοκομείο Πάφου, όπου κλήθηκε την Τετάρτη το πρωί η αδελφή του Λούλλα, για να την παραλάβει. Η ίδια δεν άντεξε στη θέα του νεκρού αδελφού και, αψηφώντας το γεγονός ότι το Νοσοκομείο είχε καταληφθεί από μέλη της ΕΟΚΑ Β΄ και φιλοχουντικούς στρατιωτικούς, άρχισε να βρίζει τους πραξικοπηματίες για το κακό που προκάλεσαν. Αργότερα, έγινε γνωστό ότι ο δολοφόνος του Ανδρέα Παπαδόπουλου επέζησε και ότι κατοικεί σε κοινότητα της Λεμεσού.
Πριν μερικά χρόνια, όταν ανακινήθηκε η υπόθεση της άνανδρης δολοφονίας του Άντη, όπως μαρτυρά η αδελφή του, διαπιστώθηκε ότι οι καταθέσεις που είχαν παρθεί για τις συνθήκες του θανάτου του Ανδρέα Παπαδόπουλου απουσίαζαν από τον σχετικό φάκελο και έτσι το έγκλημα παρέμεινε ατιμώρητο.