Οι επανειλημμένες απειλές που δεχόταν δεν ήταν αρκετές να τον αποτρέψουν από του να αγωνίζεται για τη Δημοκρατία, ενάντια στη χουντική δράση. Οι εοκαβητατζήδες δεν ανέχτηκαν αυτή τη στάση του νεαρού βιοπαλαιστή και τον πυροβόλησαν στις 13 Μαΐου 1974, ενώ αυτός καθόταν σε καφενείο, άοπλος και ανυπεράσπιστος.

Ο Ανδρέας Μενοίκου ήταν το τέταρτο από τα έξι παιδιά του Δημήτρη Μενοίκου και της Σωτηρούς Ζένιου, φτωχών αγροτών από το Δίκωμο. Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο του Δικώμου και αναγκάστηκε από πολύ μικρός να μπει  στη βιοπάλη. Δουλευτής, κατάφερε μέχρι τα εικοσιδύο του χρόνια να αποκτήσει  δικό του κατάστημα, ένα μπακάλικο-μανάβικο που εξυπηρετούσε τα χωριό του.

Στις 13 Μαΐου 1974, γύρω στις 9.00 μ.μ.,  ο Ανδρέας μετέβη στο Συγχαρί, σε καφενείο του χωριού, το οποίο επισκεπτόταν συχνά. Κάθισε στη βεράντα του καφενείου, το οποίο ήταν γεμάτο με θαμώνες. Λίγα λεπτά αργότερα έφτασε έξω από το καφενείο αυτοκίνητο με τρεις επιβάτες, οι οποίοι με δεκαπέντε σφαίρες έπληξαν τον άτυχο Ανδρέα από απόσταση μόλις τριών μέτρων. Οι δολοφόνοι είχαν ακάλυπτα τα πρόσωπα. Ωστόσο, ουδείς από τους αυτόπτες μάρτυρες μπόρεσε να δώσει αρκετές πληροφορίες. Ο θάνατος του ήταν ακαριαίος.

Όταν ειδοποιήθηκε η οικογένειά του, η οποία ήξερε για τις απειλές που είχε δεχτεί επανειλημμένως για τη ζωή του, ο πατέρας απάντησε περήφανα: «Δεν πειράζει…». Αυτή βέβαια η λιτή κουβέντα μπορεί να επιδέχεται πολλές ερμηνείες. Ένα πάντως φανερώνει: το σθένος και την περηφάνια ενός πατέρα που ξέρει πως δεν ταιριάζουν κλάματα και λιποψυχίες στους ήρωες.

Ο θάνατος του Ανδρέα βίαιος, αλλά και τιμημένος στα μάτια αυτών που ξέρουν να μετρούν δίκαια και άφοβα τη ζωή. Ο Ανδρέας Μενοίκου είναι θαμμένος στο κατεχόμενο Δίκωμο.  Χαρακτηριστικό είναι δε το γεγονός ότι στην κηδεία του παραβρέθηκαν μόνο λίγοι συγγενείς, εκείνοι που είχαν την τόλμη. Ακόμα και από τα πιο στενά φιλικά ή συγγενικά του πρόσωπα δεν παρέστησαν από φόβο για τη ζωή τους, μέσα στο τεταμένο κλίμα τρομοκρατίας που είχε επιβάλει η Χούντα και η ΕΟΚΑ Β’. Ο Μενοίκου ήταν γνωστός για τα φρονήματά του και για τις θέσεις του υπέρ του νόμιμα εκλελεγμένου Προέδρου, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, υπέρ της Δημοκρατίας. Αντιστεκόταν στις προδοτικές ενέργειες της ΕΟΚΑ Β΄ με κάθε νόμιμο μέσο. Καταδίκαζε τις πράξεις βίας των παρανόμων και συχνά ερχόταν σε αντιπαράθεση μαζί τους.

Ήταν απ΄ τους ανθρώπους που ήξεραν πολύ καλά πως η ανοχή ήταν συνενοχή, γι’ αυτό και αντιστεκόταν. Ήταν άνθρωπος τολμηρός, είχε το θάρρος της γνώμης του. Συχνά εξέφραζε τις απόψεις του, αδιαφορώντας για το οποιοδήποτε κόστος. Το κόστος αυτό έμελλε να ήταν η ίδια του η ζωή που τόσο γρήγορα και τόσο βάναυσα έχασε το βράδυ εκείνο στο Συγχαρί.  Παρόλο που ο Α. Μενοίκου δολοφονήθηκε στις 13 Μαΐου 1974, δύο μήνες πριν το πραξικόπημα, εντούτοις δεν έγιναν οι απαιτούμενες έρευνες, ούτε συγκεντρώθηκαν τα απαραίτητα στοιχεία για τον στυγερό αυτό φόνο εκ προμελέτης.