Δεν αδιαφόρησε στο κάλεσμα της Δημοκρατίας, παρόλο που είχε βρεθεί στην Κύπρο εντελώς τυχαία, κατά την εκδήλωση του πραξικοπήματος. Ήταν ναυτικός και ετοιμαζόταν να αναχωρήσει και πάλι, όταν τέθηκαν σε εφαρμογή τα συνωμοτικά σχέδια σε βάρος της Κύπρου. Αφού άκουσε από το ραδιόφωνο το διάγγελμα του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, αποφάσισε να συνενωθεί με άλλους δημοκρατικούς πολίτες, για να αντισταθεί στις επιβουλές της φασιστικής Χούντας και της ΕΟΚΑ Β’.
Ο Γεώργιος Ηροδότου γεννήθηκε στις 20 Μαΐου 1938. Έμεινε ορφανός από πατέρα, σε ηλικία μόλις δύο χρονών, ενώ η μητέρα του ήταν έγκυος. Ο πατέρας του είχε σκοτωθεί πολεμώντας τον φασισμό στα βουνά της Ελλάδας, κατά τον πόλεμο του 1940. Ο Γεώργιος νυμφεύθηκε το 1964 τη Ναυσικά Γεωργίου, με την οποία απέκτησαν ένα παιδί.
Οι οικονομικές δυσκολίες τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει τη δουλειά του ξυλουργού – οικοδόμου και να στραφεί για ψηλότερες απολαβές στο επάγγελμα του ναυτικού, ώστε να μπορέσει να συντηρήσει την οικογένειά του. Τον Μάιο του 1974 επέστρεψε για λίγο διάστημα στην Κύπρο, σκοπεύοντας να σαλπάρει και πάλι. Η εκδήλωση του πραξικοπήματος, όμως, ανέτρεψε τα πάντα στη ζωή του. Επέδειξε πνεύμα αυτοθυσίας και δημοκρατικής ευαισθησίας, σπεύδοντας να πάρει μέρος στην αντίσταση κατά των επίδοξων καταστροφέων της Κύπρου. Όταν σκοτώθηκε, η κόρη του ήταν επτά χρονών.
Οι πεποιθήσεις του ήταν γνωστές και χαρακτηριζόταν ως μακαριακός. Όμως δεν συμμετείχε ενεργά σε οργανώσεις, ούτε σε οποιεσδήποτε αντιστασιακές ομάδες. Εξάλλου δεν είχε αυτή τη δυνατότητα, αφού λόγω των επαγγελματικών του υποχρεώσεων απουσίαζε από την Κύπρο.
Επρόκειτο να αναχωρήσει στις 22 Ιουλίου 1974 να εργαστεί και πάλι στα πλοία. Έτσι το πρωί της Δευτέρας 15 Ιουλίου έφυγε από το σπίτι, για να διευθετήσει τα απαραίτητα για το ταξίδι. Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας, λίγο μετά το φαγητό, άκουσε από το ραδιόφωνο τον Μακάριο να απευθύνει τη γνωστή έκκληση προς τον ελληνικό κυπριακό λαό να αντισταθεί στο πραξικόπημα της φασιστικής Χούντας και της ΕΟΚΑ Β΄. Τότε είπε στη γυναίκα του ότι θα πήγαινε στο περίπτερο για τσιγάρα. Δεν γύρισε ποτέ…
Όπως πληροφορήθηκε αργότερα η οικογένειά του, ο Γεώργιος Ηροδότου συμμετείχε στην αυτοκινητοπομπή εκατοντάδων δημοκρατικών πολιτών και αστυνομικών, η οποία ξεκίνησε από την Πάφο με σκοπό να αντισταθεί στο πραξικόπημα. Η ενέδρα που έστησαν οι πραξικοπηματίες έξω από το Κολόσσι στάθηκε μοιραία για τον Γεώργιο Ηροδότου. Μόνο την επόμενη ημέρα το πρωί, η σύζυγός του, Ναυσικά, μπόρεσε και πήγε στην Αστυνομία για να ζητήσει τυχόν πληροφορίες, λόγω του ότι είχε διαταχθεί από τους πραξικοπηματίες κατ’ οίκον περιορισμός. Τη διακατείχε η ελπίδα ότι ο σύζυγός της βρισκόταν στη Λεμεσό, όπου κατοικούσε ο αδελφός του, όπως επίσης και η μητέρα του εκείνο το διάστημα. Από την Αστυνομία δεν πήρε καμιά απάντηση διαφωτιστική για την τύχη του.
Μετά από τρεις μέρες συνάντησε στο Νοσοκομείο έναν εξάδελφό της, ο οποίος ήταν στρατιώτης. Εκείνος είχε αναγνωρίσει το πτώμα του Γεώργιου Ηροδότου ανάμεσα σε άλλα πτώματα, τα οποία είχαν πετάξει οι πραξικοπηματίες στο νεκροτομείο του Νοσοκομείου Πάφου. όπου είχε μεταφερθεί από τη Λεμεσό. Το σώμα του Γ. Ηροδότου έφερε, ανάμεσα σ’ άλλα, ένα διαμπερές τραύμα στη λεκάνη, ενώ είχε κτυπηθεί και στο πρόσωπο.
Μέσα στον πόνο της και με τη βοήθεια του αδελφού του, ζήτησαν από τους πραξικοπηματίες να παραλάβουν τη σορό του Γεώργιου Ηροδότου. Μετά από πολλές προσπάθειες, τελικά πήραν θετική απάντηση και μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν την ταφή του στο Κοιμητήριο Πάφου.