Τα παιδιά του θυμούνται ακόμα τα ρούχα που φορούσε εκείνο το πρωί, όταν έφυγε βιαστικά από το σπίτι. Στο κάλεσμα του Μακαρίου για αντίσταση δεν χωρούσαν δεύτερες σκέψεις. Συναντήθηκε με άλλα μέλη της Ένωσης Αγωνιστών Πάφου στα Κούκλια και ξεκίνησαν για τη Λεμεσό. Ο Ροδοσθένης πυροβολήθηκε σε ενέδρα που στήθηκε από εοκαβητατζήδες στο Κολόσσι και εξέπνευσε λίγο αργότερα στο Γενικό Νοσοκομείο Λεμεσού.
Καταγόταν από την Αναρίτα Πάφου, από πολυμελή οικογένεια. Ήταν γιος του Αλέξανδρου και της Αρτεμούς Χριστοφή, από την Αναρίτα. Αποφοίτησε από το Δημοτικό Σχολείο του χωριού του και από τα παιδικά του χρόνια ρίχτηκε στη βιοπάλη για να βοηθήσει οικονομικά την πολυμελή οικογένειά του να επιβιώσει. Δούλεψε στην αρχή σε κτηνοτροφικές και γεωργικές εργασίες. Αργότερα εργάστηκε για σύντομο χρονικό διάστημα ως πυροσβέστης στο Πολέμι και στη συνέχεια στις κυβερνητικές επαύλεις στην Αθαλάσσα. Σε νεαρή ηλικία παντρεύτηκε την Ορθοδοξία Κωνσταντίνου και απέκτησαν πέντε παιδιά, τον Κώστα, τον Σταύρο, τη Χάρι, την Άρτεμι και τον Μάριο.
Οι αυξημένες ανάγκες της οικογένειάς του τον ανάγκασαν να αναζητήσει νέους οικονομικούς πόρους, έτσι παραιτήθηκε από τη δουλειά του και έγινε οδηγός ταξί. Παράλληλα καλλιεργούσε τη γη του, με απώτερο στόχο να έχουν τα παιδιά του μια καλή επαγγελματική αποκατάσταση, αφού είχε όνειρο να τους προσφέρει και ανώτερες σπουδές.
Άνθρωπος φιλότιμος, πρόθυμος πάντα να εξυπηρετήσει όποιον τον χρειαζόταν, ήξερε να προσφέρει χωρίς να ζητά ανταλλάγματα. Ήταν από τους πρώτους που συντάχθηκαν στην Ένωση Αγωνιστών Πάφου, η οποία αντιστεκόταν στην εγκληματική δράση της ΕΟΚΑ Β΄. Οι συναγωνιστές του τον θυμούνται με πολλή συγκίνηση, αλλά και θαυμασμό για το αγωνιστικό του φρόνημα και την πίστη του στη Δημοκρατία. Ήταν από τα πιο ενεργά στελέχη της Ένωσης Αγωνιστών, γι΄ αυτό και το όνομά του ήταν από τα πρώτα σε λίστα εκτελέσεων που σχεδίαζαν οι εοκαβητατζήδες στην περιοχή της Αναρίτας.
Όταν εκδηλώθηκε το πραξικόπημα και ο Μακάριος διεσώθη, ο Ροδοσθένης άκουσε το διάγγελμα του Αρχιεπισκόπου, με το οποίο καλούσε τον κόσμο ν’ αντισταθεί. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ο Ροδοσθένης έτρεξε να προσφέρει με όποιο τρόπο μπορούσε, διαβλέποντας τον κίνδυνο που διέτρεχε εκείνη τη στιγμή ο τόπος του. Ξεκίνησε με το αυτοκίνητό του, να μεταφέρει αντιστασιακούς για να βοηθήσουν να μην πέσει η Λεμεσός στα χέρια της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β’. Στα Κούκλια συνάντησε τους Χριστόδουλο Κάιζερ και Λούκα Λοΐζου και επιβιβάστηκε στο αυτοκίνητο του Πανίκου Κκόλιαρου, μαζί με άλλα άτομα της Ένωσης Αγωνιστών Πάφου.
Καθόταν στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου τύπου βαν. Κοντά στο Κολόσσι, όμως, έπεσαν σε ενέδρα της ΕΟΚΑ Β’. Σκοτώθηκε ο Ροδοσθένης και τραυματίστηκαν οι ακόλουθοι: Χριστόδουλος Κάιζερ, Λάκης Λεμονιάτης και Βάσος Κάιζερ, όλοι από τα Κούκλια. Σύμφωνα με πληροφορίες των συνεπιβατών του, αρχικά ο Ροδοσθένης είχε τραυματιστεί κρίσιμα, αλλά ζούσε ακόμα όταν τους συνέλαβαν οι εοκαβητατζήδες. Στη συνέχεια οδηγήθηκαν στο στρατόπεδο των Πολεμιδιών, όπου κινδύνεψαν να τους εκτελέσουν όλους. Λίγη ώρα αργότερα κατέφθασε στο στρατόπεδο ασθενοφόρο, το οποίο τους μετέφερε στο Γενικό Νοσοκομείο Λεμεσού, όπου ο Ροδοσθένης εξέπνευσε σχεδόν αμέσως.
Την άλλη μέρα, στις 16.6.1974, κλήθηκε ο Χριστόδουλος Κάιζερ να αναγνωρίσει κάποια πτώματα που βρίσκονταν πρόχειρα τοποθετημένα σε έναν χώρο του Νοσοκομείου. Ανάμεσά τους ήταν ο Ροδοσθένης Αλεξάνδρου, ο Δημήτρης Ζηνιέρης και ο Ανδρέας Μακαρίου, όλοι από την Πάφο. Επίσης αναγνώρισε και το πτώμα στελέχους της ΕΟΚΑ Β΄που σκοτώθηκε στη διάρκεια της ίδιας ενέδρας.
Η οικογένεια του Ροδοσθένη πληροφορήθηκε για τον θάνατό του αρκετές μέρες αργότερα, ενώ μάταια τον περίμεναν να γυρίσει σπίτι. Σήμερα όλοι είναι περήφανοι για τη στάση που τήρησε ο Ροδοσθένης Αλεξάνδρου, ένας άνθρωπος που με ανιδιοτέλεια έθεσε τον εαυτό του στην υπηρεσία της πατρίδας.