Παρά τη μεγάλη διαφορά ηλικίας, ο Ντίνος Ανδρέου ήταν αχώριστος φίλος με τον Στέλιο Αγαθοκλέους. Η αγάπη τους για την πατρίδα, τη νομιμότητα και τη δικαιοσύνη τούς ένωσε στην εκπλήρωση του καθήκοντος, αλλά και στον θάνατο. Δολοφονήθηκαν και οι δύο σε ενέδρα που τους έστησαν εοκαβητατζήδες, στις 22 Ιουνίου 1973, στον «Πεντάδρομο» Λεμεσού, ενώ κατευθύνονταν στον χώρο, όπου θα αναλάμβαναν υπηρεσία ως ειδικοί αστυνομικοί.
Ο Ντίνος Ανδρέου γεννήθηκε στο Κελλάκι στις 22.6.1952, από γονείς αγροτοεργάτες, τον Ανδρέα και την Ιφιγένεια. Ήταν το δεύτερο παιδί της πολυμελούς οικογένειας, η οποία είχε άλλα πέντε παιδιά. Έμαθε τα πρώτα του γράμματα στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού του, από όπου αποφοίτησε. Οικονομικές δυσκολίες τον ανάγκασαν να ριχτεί στη βιοπάλη, έτσι δεν φοίτησε σε Γυμνάσιο. Ασχολήθηκε με διάφορα επαγγέλματα στην εφηβική του ζωή, κυρίως με υδραυλικές και σιδηρουργικές εργασίες. Υπηρέτησε στην Εθνική Φρουρά, περίπου από το 1970-1972.
Μετά την Εθνική Φρουρά, προσελήφθη στη βιομηχανία «Απόλλων» και στη συνέχεια σε ειδικό Τμήμα της Αστυνομίας, ως ειδικός αστυνομικός άνευ απολαβών με άδεια οπλοφορίας. Ήταν ένθερμος υποστηρικτής της κυβέρνησης Μακαρίου και νομιμόφρων πολίτης. Διακρινόταν για τον φιλότιμό του χαρακτήρα, γι’ αυτό ήταν αγαπητός σε όλους. Εντάχθηκε στις ομάδες για αντιμετώπιση της παρανομίας και της ΕΟΚΑ Β’. Προσπαθούσε με κάθε τρόπο, παρά το νεαρό της ηλικίας του, να κρατά ενωμένους τους συγχωριανούς του. Ήταν ηγετική φυσιογνωμία και η άποψή του ήταν σεβαστή από όλους τους συναγωνιστές του που τον εκτιμούσαν ιδιαίτερα.
Ο Ντίνος Ανδρέου δολοφονήθηκε από την ΕΟΚΑ Β’ εν ψυχρώ, στις 22 Ιουνίου 1973, μαζί με τον Στέλιο Αγαθοκλέους, από την Πάχνα, σε ενέδρα, στον «Πεντάδρομο» στη Λεμεσό, ενώ είχε προηγηθεί και άλλη απόπειρα δολοφονίας εναντίον τους, στην οδό Αγίου Ανδρέου, λίγο καιρό προηγουμένως.
Ο Ντίνος Ανδρέου είναι θαμμένος στο χωριό του, το Κελλάκι της επαρχίας Λεμεσού, ενώ ο Στυλιανός Αγαθοκλέους στο χωριό του, την Πάχνα. Γνήσιοι αγωνιστές και οι δυο, με πάθος προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στην πατρίδα τους, ανά πάσα στιγμή και με οποιοδήποτε κόστος. Για τη στυγερή δολοφονία τους έγιναν εκτεταμένες έρευνες και συλλήψεις.
Η υπόθεση δεν διαλευκάνθηκε ποτέ. Για μια ακόμη φορά τα εγκλήματα της ΕΟΚΑ Β’ παρέμειναν ατιμώρητα, γεγονός που μεγιστοποιεί τη θυσία του μαχητή της αντίστασης, καθώς και της οικογένειάς του, η οποία έδωσε στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας το νεαρό της βλαστάρι.