Παρόλο που ένα πέπλο μυστηρίου σκεπάζει το τι ακριβώς συνέβηκε στο στρατόπεδο όπου δολοφονήθηκε, εντούτοις όλα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η άρνησή του να πολεμήσει εναντίον των αντιστασιακών, που αγωνίζονταν για τη Δημοκρατία, του στοίχισε τη ζωή. Ο συνάδελφός του, που μετέφερε τη σορό του από την Πάφο στον Κοντεμένο, όπου τον έθαψαν, δυστυχώς πέθανε το άλλο πρωί στην τουρκική εισβολή, χωρίς να προλάβει να ρίξει κάποιο φως στη δολοφονία του φίλου του.
Ο Νίκος ήταν ο πρωτότοκος γιος του Σάββα Χρ. Φλουρέντζου και της Θεοδοσίας, το γένος Παπαλαζάρου, από τον Κοντεμένο της επαρχίας Κερύνιας. Η οικογένεια αυτή ήταν οικογένεια βιοπαλαιστών με πενιχρά εισοδήματα που είχε να θρέψει άλλα τέσσερα παιδιά. Έτσι ο Νίκος όντας το μεγαλύτερο παιδί, αμέσως μόλις αποφοίτησε από το Δημοτικό Σχολείο στον Κοντεμένο εντάχθηκε στο Σύστημα Μαθητείας της Τεχνικής Σχολής με σκοπό να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του με την εργασία του. Άρχισε να εργάζεται από την ηλικία των 13 ετών ως επιπλοποιός, μια τέχνη στην οποία φάνηκε ότι είχε ιδιαίτερη κλίση. Παράλληλα εντάχθηκε στην ΕΔΟΝ.
Τον Γενάρη του 1974 κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά και υπηρετούσε στο 281 Τάγμα Πεζικού στον Άγιο Ανδρόνικο. Ήταν γνωστός για τα δημοκρατικά πολιτικά του φρονήματα και την υποστήριξη του στον Εθνάρχη Μακάριο. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, υποστήριζε με ενθουσιασμό την πίστη του στις αρχές της Δημοκρατίας, ενώ ταυτόχρονα δεν δίσταζε να καταδικάζει τη δράση αυτών που ζητούσαν την κατάλυσή της. Στις 16 του Ιούλη 1974 το τάγμα του φαίνεται να οδηγήθηκε από χουντικούς αξιωματικούς στην Πάφο, για να καταστείλει την αντίσταση που προέβαλλαν οι δημοκρατικοί Κύπριοι στους πραξικοπηματίες. Από αυτό το σημείο και στο εξής πολλά είναι τα ερωτηματικά που καλύπτουν τον θάνατό του…
Μάρτυρες ανέφεραν ότι είδαν στρατιώτες να τον μεταφέρουν στο Γενικό Νοσοκομείο Πάφου και όταν τους ρώτησαν από πού έρχονταν, είπαν ότι έρχονταν από στρατόπεδο. Ήταν δε φανερό από τη συμπεριφορά των πραξικοπηματιών στο νεκροτομείο, πως τον είχαν σκοτώσει για τα φρονήματά του. Όλα οδηγούν στο συμπέρασμα πως δολοφονήθηκε μέσα στο στρατόπεδο, αφού μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαν αρχίσει μάχες με τους πραξικοπηματίες. Ένα άλλο στοιχείο, που ενισχύει αυτές τις υποψίες, είναι το γεγονός ότι στο σώμα του, εκτός από το τραύμα από σφαίρα στο πλευρό του, ήταν ευδιάκριτοι κάποιοι μώλωπες στους ώμους…
Όσοι τον ήξεραν είναι πεπεισμένοι ότι δεν θα σήκωνε ποτέ το όπλο εναντίον οποιουδήποτε δημοκρατικού πολίτη, έστω κι αν αυτό του στοίχιζε και τη ζωή του ακόμη.
Στις 19 του Ιούλη 1974 μετέφερε τη σορό του Νίκου στον Κοντεμένο ο συγχωριανός και φίλος του, με τον οποίο υπηρετούσαν στο ίδιο τάγμα, Ανδρέας Μυλωνά, ο οποίος δυστυχώς δεν μπόρεσε να πει πολλά εκείνη τη μέρα, ενώ την επομένη σκοτώθηκε στην εισβολή. Η κηδεία του Νίκου έγινε στις 19 Ιουλίου και την άλλη μέρα η οικογένεια Φλουρέντζου πήρε τον δρόμο της προσφυγιάς, χωρίς να προλάβει να ανάψει για δεύτερη φορά το καντήλι του αδικοσκοτωμένου της παιδιού. Ο δεκαοχτάχρονος Νίκος, μόλις στο ξεκίνημα της ζωής του, πρόλαβε να αφήσει τα στίγματα του χαρακτήρα του. Τολμηρός, αποφασιστικός και πάνω απ’ όλα φιλότιμος, ήταν έτοιμος να θυσιαστεί για τις αξίες και τα ιδανικά του. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, έδινε όλο του το μεροκάματο στη μητέρα του για να το διανείμει σε όλα τα αδέλφια του. Ήταν γεμάτος ζωή και όνειρα για το μέλλον…