Η βαρβαρότητα κατά την ημέρα του πραξικοπήματος μπορούσε να εκφραστεί από το παρανοϊκό πάτημα της σκανδάλης: 75 σφαίρες ρίχτηκαν εναντίον του Στέλιου από αντιαεροπορικό τετράκαννο πολυβόλο! Έτσι έσβησε αβοήθητος στη μέση του δρόμου ο Στέλιος Στυλιανού από τη Μαραθάσα, οδηγός το επάγγελμα, απλώς και μόνο γιατί ελεύθερα εκφραζόταν υπέρ της Δημοκρατίας.
Ο Στέλιος καταγόταν από τον Άγιο Δημήτριο Μαραθάσας, της επαρχίας Λεμεσού. Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Ανδρέα Στυλιανού και της Χριστίνας Καψή, οι οποίοι είχαν άλλα πέντε παιδιά. Ήταν απόφοιτος της Σχολής «Μιτσή» στη Λεμίθου, αλλά τα οικονομικά προβλήματα της οικογένειας τον ανάγκασαν να εργαστεί από πολύ νεαρή ηλικία. Εργαζόταν ως διανομέας σε εταιρεία αναψυκτικών. Το 1970 παντρεύτηκε την Ανθή Πουλλαΐδου και εγκαταστάθηκαν μόνιμα στη Λευκωσία στην περιοχή της Παλουριώτισσας. Το 1971 απέκτησαν το μοναδικό τους παιδί, τον Γιάννη.
Οι συγγενείς και οι φίλοι μιλούν με πολλή αγάπη και συγκίνηση για τον Στέλιο. Κοινωνικός, φιλικός και καλοπροαίρετος προσέφερε απλόχερα χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα. Τολμηρός και αγωνιστής, συνδύαζε άψογα την τρυφερότητα με την αποφασιστικότητα.
Ήταν άνθρωπος που δεν δίσταζε να ψέξει τη δράση της παράνομης οργάνωσης, της ΕΟΚΑ Β΄ και να πάρει θέση υπέρ της πολιτικής του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και υπέρ των δημοκρατικών αρχών. Στα στρατόπεδα και στην Αστυνομία όπου μπαινόβγαινε ως διανομέας, συζητούσε με χουντικά στελέχη, χωρίς να διστάζει ή να φοβάται. Είναι χαρακτηριστικό δε ότι στο τζάμι του αυτοκινήτου του είχε τοποθετήσει φωτογραφία του Μακαρίου. Επιπλέον, συνεργαζόταν με το Εφεδρικό Σώμα της Αστυνομίας με στόχο την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Τα δύο μικρότερα αδέλφια του, οι Γιώργος και Νεόφυτος, ήδη υπηρετούσαν στο Εφεδρικό Σώμα και είχαν έντονη δράση εναντίον της ΕΟΚΑ Β΄. Ο Γιώργος μάλιστα είχε πληγωθεί σε επιχείρηση σύλληψης μελών της ΕΟΚΑ Β΄ στην Αετοφωλιά.
Ο Στέλιος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ στην είσοδο του δρόμου προς το ΡΙΚ, από τους πραξικοπηματίες χειριστές των αντιαεροπορικών τετράκαννων, οι οποίοι γνώριζαν τις δημοκρατικές πολιτικές θέσεις του. Αυτοί ήσαν σταθμευμένοι στο πρατήριο βενζίνης και όταν τον αναγνώρισαν, τον πυροβόλησαν. Συγκεκριμένα, εκείνη τη στιγμή ο Στυλιανού εξερχόταν από το Αρχηγείο Αστυνομίας, όπου πήγε να διανείμει αναψυκτικά, όπως συνήθως, αλλά και για να τους ενημερώσει ότι οι καντίνες των στρατοπέδων Αθαλάσσας ήταν κλειστές. Το σώμα του ήταν διάτρητο από σφαίρες, ενώ το τιμόνι κόπηκε από τον καταιγισμό των πυρών που δέχτηκε η θέση του οδηγού.
Στη σκηνή έτρεξαν αυτόπτες μάρτυρες να τον βοηθήσουν, γιατί ήταν ακόμα ζωντανός, με πληγή στην καρωτίδα, αλλά δεν τους επετράπη από τους στρατιώτες οι οποίοι μάλιστα άνοιξαν το αυτοκίνητο του και έπιναν αναψυκτικά. Ίσως να ήταν το πρώτο θύμα του πραξικοπήματος, αφού η δολοφονία του διαπράχθηκε στις 8.20΄. Σύμφωνα δε με πληροφορίες που περισυνέλεξε αργότερα η οικογένειά του, ο εκτελεστής του Στέλιου είναι Ελλαδίτης που βρίσκεται πια εν αποστρατεία στην Κρήτη.
Το 1977 μετά από πιέσεις της οικογένειάς του και πρωτοβουλία του βουλευτή του Δημοκρατικού Κόμματος Λάρνακας, Χριστόφορου Χριστοφίδη, τέθηκε το θέμα της δολοφονίας του Στέλιου στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Τότε διεξήχθη έρευνα από το ΤΑΕ Αρχηγείου και περίπου δέκα μάρτυρες κατηγορίας κλήθηκαν. Ανάμεσά τους και στρατιώτες, οι οποίοι κατονόμασαν τον χειριστή του τετράκαννου.
Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους ήταν ο Μιχαήλ Σταματογιαννάκης (ίλαρχος) από την Κρήτη, ο οποίος αμέσως μετά την εισβολή εγκατέλειψε την Κύπρο. Οι Κυπριακές Αρχές τοποθέτησαν το όνομά του στον κατάλογο των προσώπων, στα οποία απαγορεύεται η είσοδος, αλλά η υπόθεση δυστυχώς σταμάτησε εκεί.
Η σορός του Στέλιου θάφτηκε, σύμφωνα με πληροφορίες, στο Κοιμητήριο Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στον ομαδικό τάφο. Ήταν δε το μοναδικό θύμα που αναγνωρίστηκε από τον ιερέα του Κοιμητηρίου, αφού τον γνώριζε προσωπικά. Η οικογένειά του τον αναζήτησε την ίδια μέρα, αλλά δεν μπορούσε να μάθει κάποια νέα του. Τα δύο αδέλφια του συνελήφθησαν και κρατήθηκαν στις Κεντρικές Φυλακές. Εκεί πληροφορήθηκαν από συναδέλφους τους τον θάνατο του Στέλιου. Σε δύο μέρες ειδοποίησαν τη γυναίκα του για τον θάνατό του και της έστειλαν τα προσωπικά του αντικείμενα. Αυτά ήταν ο χρυσός σταυρός του με την καδένα, ένα δακτυλίδι και η αρραβώνα του.
Όνειρο του Στέλιου ήταν να γίνει αστυνομικός και να υπηρετήσει το δίκιο και τη Δημοκρατία από αυτή τη θέση. Δυστυχώς δεν πρόλαβε. Όμως το όνειρό του πραγματοποίησαν η σύζυγος και ο γιος του, οι οποίοι υπηρετούν σήμερα στην Αστυνομία.